Peygamberimizin Alçakgönüllülüğü

Vefatından sonra eşi ve bütün inananların annesi Hz. Ayşe (r.anha)’ye sorarlar: “Allah’ın Elçisinin evdeki hali nasıldı?” Hz. Ayşe (r.anha) cevaplar: “O kendi işini kendi görmekten hoşlanırdı. Arkadaşları bütün işini yapmaya hazır olmalarına rağmen bunu istemezdi. Evdeyken, elbiselerini yamar, evi süpürür, keçileri sağar, develeri bağlar ve yemlerini verirdi. Ayrıca, ayakkabılarını ve delik su kırbalarını tamir eder, hizmetçilere de yardım ederek onlarla birlikte hamur yoğururdu. Çarşıdan yiyeceğini kendi taşır, birisi “Ey Allah’ın Elçisi! İzin ver ben taşıyayım.”dediğinde,

“Her mümin, taşıyabiliyorsa kendi yükünü kendi taşısın.” derdi.

(Kadı İyaz, Şifa-ı Şerif, s.132.)

Hz. Ömer (ra), sessizce, dinlenmekte olduğu odaya girer. Bir an çevresine göz gezdirir. Odasının bir yanında işlenmiş bir deri, bir diğer köşesinde de, içinde birkaç avuç arpa bulunan küçük bir torba vardı. İşte Allah Resûlü’nün odasında bulunan eşyalar bundan ibaretti. Bu manzara karşısında ağlamaya başlayan Hz. Ömer (ra)’in hıçkırıkları O’nu (asm) uyandırır. Kalkınca hasırın vücudunda iz yaptığını, kan oturduğunu gören Hz. Ömer (ra) ise omuzları sarsıla sarsıla ağlamaya başlar. Hz. Muhammed (asv)  hayretle sorar:

“Ey Hattab oğlu! Niçin ağlıyorsun?”

“Ey Allah’ın Elçisi! İranlılar imparatorlarını saraylarda yaşatırken, Bizanslılar Kayserlerini lüks ve ihtişama boğmuşken sen ki Allah’ın Elçisisin… İzin versen de, biz de seni…” Maksat anlaşılmıştır, Allah’ın Elçisi (asm), gelecekteki halifesinin sözünü hüzünlü bir tebessüm, tatlı bir el işareti ile keser ve

“Bu dünya hayatı sadece bir eğlence ve oyundan ibarettir. Ahiret yurduna gelince, işte asıl hayat odur. Keşke bilmiş olsalardı “(Ankebut, 29/64)

ayetini okuduktan sonra ekler:

“İstemez misin ey Ömer? Dünya onların olsun, ahiret te bizim!..”

(M.Yusuf Kandehlevi, Hayatü’s Sahabe, II/412.)

Bedir savaşından önceki saatlerdir… Son bir kez safları kontrol etmekte, askerine çeki düzen vermektedir. Saftan bir az önde duran arkadaşlarından Hudayr oğlu Üseyd’i hafifçe göğsünden iterek safa girmesini ister. Şakacı bir kişi olan Üseyd ise: “Ey Allah’ın Elçisi” der “canımı acıttın, izin ver, karşılığını alayım.”Hz. Muhammed (asv)  hemen önüne geçerek: “Buyur, al hakkını” der. Üseyd ise son derece ciddi bir tavırla: “Fakat” der “Ey Allah’ın Elçisi, benim göğsüm çıplaktı, sende ise elbise var ” Hz. Muhammed (asv)  gömleğini çözerek: “Haydi” der “şimdi al hakkını.” Peygamberini kucaklayarak öpmeye başlayan Hudayr oğlu Üseyd, bir yandan da “Ey Allah’ın Elçisi” demektedir. “Anam babam sana feda olsun, istedim ki, hayatım seni öpmekle son bulsun.”

(M. Yusuf Kandehlevi, Hayatü’s-Sahabe, II/492.)

Arkadaşlarından Rabia oğlu Amir’le beraber mescide gitmektedir. Ayakkabısının bağı çözülür. Amir hemen atılıp, bağlamak ister. Hz. Muhammed (asv)  engel olur, kendi bağlar. Bir yandan da Amir’e hitap eder: “Bu, başkasına hizmet gördürmektir. Ben ise başkasına hizmet gördürmeyi sevmem.”

(M. Yusuf Kandehlevi, Hayatü’s-Sahabe, III/154.)

İslam’ın ilk büyük meydan sınavı Bedir’e doğru yol alınmaktadır. Deve azdır, ancak üç kişiye bir tane düşer ve sırayla binilir. Hz. Muhammed (asv) ile aynı deveyi paylaşan arkadaşları, kendi haklarından gönüllü olarak vazgeçerler. Sürekli O’nun (asm) binmesini isterler.  O ise kabul etmez: “Siz” der, “benden daha güçlü değilsiniz. Kaldı ki ben de sizin kadar sevap kazanmaya muhtacım.” 

(M. Yusuf Kandehlevi, Hayatü’s-Sahabe, III/219.)

Hz. Muhammed (asv) ‘in vefatından sonraki yıllardır. Bir akrabası Hz. Ayşe (r.anha)’yi ziyaret eder. Hz. Ayşe (r.anha) onun için bir sofra kurdurtur. Ve sonra dayanamayıp ağlamaya başlar. Akraba sebebini sorar. Hz. Ayşe (r.anha): “Ben doyuncaya kadar her yemek yiyişim de ağlarım,” der. Akraba daha da meraklanıp, sorar: “Niçin?”“Çünkü Allah’ın Elçisi bütün ömrü boyunca doyuncaya kadar hiç yemedi. Sıkıntı içerisindeydi. Bir günde iki öğün yemedi. Ekmek yediği zaman hurma yemedi, hurma yediği zaman ekmek yemedi. Sürekli başkalarını kendine tercih ettiği için hep böyle yaşadı. Şimdi ise insanlar yediklerini eritmek için ilaç kullanıyor. Hz. Muhammed (asv)  bütün ömrü boyunca kızartılmış bir koyunu hiç görmemiştir.”

(M. Yusuf Kandehlevi, Hayatü’s-Sahabe, I/381.)

Mekkeli düşmanları yanlarına aldıkları bazı çöl kabileleriyle birlikte on bin kişilik bir ordu düzüp, Medine üzerine yürürler. Müslüman mücahitlerin sayısı ancak üç bin kişidir. Şehirde kalıp, savunma savaşı yapmaya karar verirler. Medine’nin etrafına büyük bir hendek kazılmaya başlanır. Hz. Muhammed (asv)  kazılan toprağın hendek dışına taşınması işinde çalışmaktadır. Görgü tanığı bir arkadaşının anlatımıyla toz-toprak O’nun (asm) göğüs ve karın derisini örtmüş durumdadır. Üç gün süren hendek kazımının en zor tarafı, aynı günlerde bütün şiddetiyle devam eden açlık ve kıtlıktır. Arkadaşları, çalışırken, açlıktan düşüp bayılmamak için karınlarına taş bağlamışlardır. Bir ara karşısına dizilirler. Ahirette kendilerinin bu fedakârlıklarına şahitlik etmesini isterler… Ve elbiselerini sıyırıp, taşları gösterirler. O sadece tebessüm eder. Sonra da kendi elbisesini sıyırır… Hz. Muhammed (asv) ‘in karnında iki taş birden bağlıdır.

(Ebu’ş Şeyh el İsbehani, Hz. Muhammed (asv) ’in Edeb ve Ahlakı, s.58/236.)

Bir yolculuktadırlar… Yemek için mola verilir. Arkadaşlarının her biri bir görev üstlenir. Hz. Muhammed (asv) ‘ de: “Ben de ateş için odun toplayayım.”der. Arkadaşları önüne geçmek isterler: “Ey Allah’ın Elçisi! Siz dinlenin biz o işi de görürüz.” Hz. Muhammed (asv) bütün ciddiyetiyle cevaplar: “Gerçekten bunu isteyerek yapacağınızı biliyorum. Ancak ben bir topluluk içinde ayrıcalıklı bir durumda bulunmaktan hoşlanmam. Bunu Allah’ta sevmez.”Ve odunları toplamaya koyulur.

(Afzalur Rahman, Siret Ansiklopedisi, I/63.)

Medine’de Hicret’i takip eden ilk günlerdir. Medineli Müslümanlar, bütün maddi varlıklarını Mekke’de bırakıp gelen kardeşleriyle her şeylerini paylaşırlar. Her eve on tane misafir düşmüştür. Hz. Muhammed (asv) de bu evlerden birini başka muhacir arkadaşlarıyla paylaşır. Onlardan biri olan Esved oğlu Mikdad anlatmaktadır: “Evde, sütleri ile evin geçiminin sağlandığı bir kaç keçi vardır. Keçiler sağıldığında herkes kendi payına düşen sütü içer… Hz. Muhammed (asv) ‘in payı kasede kalırdı. Bir gece Hz. Muhammed (asv)  eve geç geldi. Herkes kendi payını içerek, yatmıştı. O kâseyi boş buldu, ama sesini çıkarmadı. Sadece şöyle dua etti.”“Ey bugün beni doyuran Allah’ım, onları da doyur!” Daha sonra uyanan Mikdad peygamberinin açlığını gidermek için keçilerden birini kesip, pişirmeye davranır. Hz. Muhammed (asv)  izin vermez. Onun yerine ikinci kez sağılan keçiden çıkan bir kaç damla sütü içer ve sessizce yatağına uzanır.

(Afzalur Rahman, Siret Ansiklopedisi, III/188.)

Ebu Hüreyre ile birlikte, çarşıya alışverişe çıkmışlardır. Alış verişi bitirdikten sonra satıcıya tartması için para yerine kullanılan gümüş parçalarını uzatır ve: “Dikkatli ol, ağırca tart.” der. Şaşırarak hiç bir müşterisinden böyle bir teklif duymadığını söyleyen satıcıya Ebu Hüreyre karşısındakinin peygamber olduğunu bildirir… Satıcı derhal Hz. Muhammed (asv) ‘in ellerine kapanarak öpmek ister… O izin vermez. “Bunu İranlılar krallarına karşı yaparlar. Ben kral değilim, içinizden bir insanım…” Eve dönüş sırasında Ebu Hüreyre yükünü taşımaya yardımcı olmak ister. Ona da izin vermez. “Kişi, eşyasını, taşıyabiliyorsa, sadece kendi taşımalıdır.”

(M. Yusuf Kandehlevi, a.g.e., III/156, 157; Kadı İyaz, a.g.e. s.132.)

Arkadaşları, O yanlarına her girdiğinde hızla ayağa kalkmaktadırlar. En sonunda bir gün dayanamaz: “İranlıların birbirlerini büyük görerek ayağa kalktıkları gibi siz de bana ayağa kalkmayın. Çünkü ben, bir kulun yemek yediği gibi yemek yiyen, bir kulun oturduğu gibi oturan bir kulum.” Bunun benzeri başka bir olayda ise uyarısına şu eklemeyi de yapar: “Hiç kimse için kalkılmaz. Ancak, Allah için ayakta durulur.” Bundan sonra arkadaşları O (asm) içeri her girdiğinde kendilerini zorla tutarlar ayağa kalkmaz, oturmaya devam ederler.

(M. Yusuf Kandehlevi. a.g.e., III/68; Kadı İyaz. a.g.e., s.129.)

Üç gündür hiçbir şey yiyememiştir… Kızı Fatma (r.anha)’ya giderek evinde yiyecek bir şeyler olup olmadığını sorar: “Kızım! Sende yiyecek bir şey yok mudur? Ben çok açım.” Fatma (r.anha): “Canım sana feda olsun babacığım! Yemin ederim ki bende de size yedirecek bir şey yoktur.”diye cevaplar. Bu sırada peygamberliğinin yanı sıra bir devletin de başkanıdır… Başka bir gün kızı Fatma (r.anah) yeni pişirdiği arpa ekmeğinden bir parça da peygamber babasına götürür. Hz. Muhammed (asv)  kızına: “Vallahi kızım, üç gündür baban bir şey yememiştir.”der. Bu sırada da devlet başkanıdır.

(M. Yusuf Kandehlevi, a.g.e., I/383 ve IV/482.)

Veda haccını yapmaktadır… Etrafını yüz bin Müslüman çevirmiş maddi egemenliği ise bütün Arap yarımadasınca kabul edilmiştir. Savaşlardan kendi hissesine düşen paydan, bu hac sırasında yüz deve kestirir ve etlerini yoksul Müslümanlar arasında paylaştırır. Hayatının, zaferinin ve peygamberliğinin sonuna ve zirvesine ulaştığı, adeta bir zafer finali gibi de görülmesi mümkün olan bu haccı yaparken, bindiği devesine ise topu topu dört gümüşlük basit bir kadife parçasını şilte niyetine sermiş, onun üzerinde oturmaktadır. Ve Veda haccını bitirirken ellerini açarak dua eder: “Allah’ım, bunu, içinde hiçbir gösteriş ve ‘desinler’ kastı bulunmayan bir hac olarak kabul buyur.”

(M. Yusuf Kandehlevi, a.g.e., III/15; Kadı iyaz. a.g.e., s.130.)

Mekke fethedilmiştir… Siyasi ve askeri mücadelesinin zaferle sonuçladığı bir gün yaşamaktadır. Öğle yemeğini ise arkadaşlarıyla birlikte, sokakta, toprağın üzerine oturarak yemektedir. Bu durumu garip sayan, zihinsel özürlü bir kadın laf atar: “Şuna bakın! Yere oturmuş bir köle gibi yemek yiyor.” Hz. Muhammed (asv)  tebessüm ederek cevap verir: “Benden güzel köle mi olur! Çünkü ben de Allah’ın kölesiyim.” Başka bir defasında eşi Hz. Ayşe (r.anha) rica eder: “Ne olur bağdaş kurarak, biraz daha rahat oturarak yemek ye.”Bunun üzerine alnını yere değdirecek kadar öne eğilir. “Kölenin yediği gibi yerim, kölenin oturduğu gibi otururum, çünkü ben bir kuldan başka bir şey değilim.”

(Ebu’ş-Şeyh el-isbehani, a.g.e. s.64; Ed: Prof. Dr. İ. Lütfi Çakan, Hz. Peygamber ve Aile Hayatı, s.275; M. Yusuf Kandehlevi. a.g.e., III/153; M.Fethullah Gülen. Sonsuz Nur, II/122.)

Medine’de çıplak bir merkebin sırtında yol almaktadır. Arkadaşlarından Ebu Hureyre’ye rastlar. “Seni de merkebe bindireyim mi?” diye sorar.   “Olur ey Allah’ın Elçisi.” deyince: “Bin.”der. Ebu Hüreyre sıçrar, fakat binmeye güç yetiremeyince Hz. Muhammed (asv) ‘e tutunmak ister ve ikisi beraber yere yuvarlanırlar. Tekrar merkebin üzerine binen Hz. Muhammed (asv), Ebu Hureyre’ye: “Bir daha dene.”der. Fakat ikinci denemede başarısız olur ve yine beraberce toprağa yuvarlanırlar. Hz. Muhammed (asv)  bir kez daha merkebe biner ve en küçük bir kızgınlık eseri göstermeden, Ebu Hureyre’ye: “Haydi,  bir kere daha…”der..

(İmam-ı Kastalani.Mevâhib-ı Leduniye, s.331.)

Eret oğlu Habbab Mekke’den hicret etmiş, ilk Müslümanlardan, azatlı bir köledir. Yani toplumun en alt kategorisinde kabul edilen insanlardan… Medine’de Hz. Muhammed (asv)  tarafından uzun sürecek bir göreve gönderilir. Tekrar evine dönüp, günlük işlerinin başına dönünceye kadar ise o işleri her gün Eret oğlu Habbab’ın evinde bizzat Hz. Muhammed (asv)  görür. Evin kadınları süt sağmasını bilmedikleri için sığır ve keçileri her gün Hz. Muhammed (asv)  tarafından sağılır. Ailenin, erkeğin yokluğundan etkilenmesine izin vermez.

(Afzalur Rahman, a.g.e., I/66.)

Yeni Müslüman olmuş ve görgü, nezaket kurallarından habersiz göçebe Arapların kendisini rahatsız etmeleri, amcası Hz. Abbas için ciddi bir üzüntü konusu olmaktadır. Bir gün yine böyle bir grup tarafından çevrelenmiş, tozun toprağın üzerinde ve kızgın güneşin altında yeğenini gören amca dayanamayıp, der: “Ey Allah’ın Elçisi! Bari sana bir çardak yapsak da hiç olmazsa güneşten korunsan! Müslümanların dertlerini orada dinlesen.” O cevap verir: “Hayır. Allah beni kendi katına alıncaya kadar, ben onların arasında bulunacağım. Ökçeme basmalarına, elbisemi çekiştirmelerine ses çıkarmayacağım.”

(İbrahim Refik, a.g.e., s.109.)

Cebel oğlu Muaz’ı Yemen’e vali atamış, uğurlamaktadır. Kendinin at üstünde, Hz. Muhammed (asv) ‘in ise yaya olmasından utanan Muaz: “Ey Allah’ın Elçisi! İzin verirsen ben de inip, seninle beraber yürüyeyim.”der. Teklif kabul edilmez. “Ey Muaz! Bu adımlarımın Allah yolunda atılan adımlar olmasını arzu ediyorum.”

(İbrahim Refik, Güllerin Efendisi s.160.)

Önde gelen vahiy yazıcılarından Sabit oğlu Zeyd anlatmaktadır: “Ben Hz. Muhammed (asv) ‘in komşusu idim. Ona vahiy indiği zaman bana haber gönderirdi. Ben de, gider vahyi yazardım. Biz Onun yanında dünyadan konuştuğumuzda o da dünyadan, ahiretten konuştuğumuzda o da ahiretten, yemekten konuştuğumuzda o da yemekten konuşurdu. Demek istiyorum ki bize uymakta ve bizim seviyemize inmekteydi.”

(M. Yusuf Kandehlevi. a.g.e., III/123.)

Yabancı bir heyet ziyaretine gelir. Söze iltifat ederek girmek isterler ve: “Sen bizim büyüğümüzsün.” derler. O cevap verir: “Büyük Allah’tır.” Heyettekiler: “Öyleyse, sen bizim en üstünümüz ve en güçlümüzsün.” derler. Bunu da hoş görmez: “Çok ileri gitmeyin. Şeytan inanmadığınız şeyleri size söyletmekle, doğruluktan sizi ayırmasın.”

(M. Yusuf Kandehlevi. a.g.e., III/109.)

Hz. Muhammed (asv)  boy abdesti almaktadır. Arkadaşlarından biri de örtü tutarak O’nu perdeler. Abdest bitince Hz. Muhammed (asv) : “Gel, şimdi ödeşelim.”der. Arkadaşının aksi ısrarına rağmen bu kez de O, ona örtü tutar. Arkadaşının: “Ey Allah’ın Elçisi! Niçin zahmet ediyorsunuz.” sözüne; “Zahmeti yok diyerek.” cevap verir.

(M. Yusuf Kandehlevi. a.g.e., III/339.)

Zihinsel özürlü bir kadın mescidden içeri girer… “Ey Muhammed (asv)  gel benim evimdeki işlerimi gör.”der. Hz. Muhammed (asv)  tebessümle, fakat ciddi bir ses tonuyla: “Hangi yoldan gitmek istiyorsan kalk gidelim.” der ve kadının peşine takılır, giderler… Peşlerinde de hayret ve hayranlık içerisindeki arkadaşları…

(Ebu’ş-Seyh el-İsbehani, a.g.e., s.58; M.Fethullah Gülen, a.g.e., I/339.)

Yeni Müslüman olmuş ve kendisini ilk kez gören bir göçebe Arap heyecanından, karşısında titremektedir. Hz. Muhammed (asv): “Arkadaş, sakin ol. Ben kral değilim. Kureyş kabilesinden kurutulmuş et yiyen bir kadının oğluyum.” der.

(M. Yusuf Kandehlevi, a.g.e., III/153.)

Bir arkadaşına, yanlarından geçen birini göstererek sorar: “Bu kişi hakkında ne dersin?” Arkadaşı: “Toplumun önde gelenlerindendir. Kimi istese evlendirirler. Bir işi için kimden yardım istese, yardım ederler.” Hz. Muhammed (asv)  susar. Az sonra geçen başka birini göstererek yine aynı soruyu sorar. Arkadaşı bu kez de: “Bu, çok fakirdir. Ne kız verirler, ne işine yardım ederler.” der Hz. Muhammed (asv)  bu kez susmaz: “Ama bu fakir yeryüzü doluşunca, ötekinden hayırlıdır.”

(Abdurrahman Azzam, Peygamberimizin Örnek Ahlâkı, s.86.)

Düşmanla yapılan savaş sırasında ele geçen bir kuyuyu, ganimet payı olarak isteyen Sahr, Hz. Muhammed (asv) ‘den istediğini alır. Fakat kuyunun sahibi olan düşman kabilesi daha sonra Müslüman olur. Şimdi bütün mallarını geri almaktadırlar. Hz. Muhammed (asv)  utangaç bir tavırla Sahr’a gelerek başını önüne eğer ve kuyuyu geri vermesi gerektiğini söyler. Sahr hiç itiraz etmez. “Pekiyi, ey Allah’ın Elçisi!”der. Hz. Muhammed (asv)  kendi eliyle verdiği bir şeyi geri istemek mecburiyetinde kaldığı için kıpkırmızı olmuştur.

(M. Yusuf Kandehlevi, a.g.e., II/575.)

Hz. Ömer (ra) kendisinden umre yapmak üzere Mekke’ye gitmek için izin ister. O sevinerek izin verir ve öğütler: “Kardeşim! Duanda beni de unutma.” O gün Hz. Ömer (ra)’in anlatımıyla hayatının en sevinçli günüdür.

(M. Yusuf Kandehlevi. a.g.e., IV/93.)

Kendine en çok benzeyen ve kendinden geriye kalan tek çocuğu Hz. Fatma (r.anha)’yı evlendirirken, ona çeyiz olarak verebildikleri,yorgan yerine kullanılan kadife bir örtü, yaygı, elek, havlu, bir bardak, bir el değirmeni, bir tulum, iki su testisi, içi hurma lifi dolu bir deri minder, deriden yapılmış bir kap ve bir kırbadan, ibarettir. Yorgan yerine verilen kadife örtü kısa olduğu için başa çekilince ayak, ayağa çekilince de baş açıkta kalmaktadır.

(İbn Sa’d, Et-Tabakat el-Kûbrâ, VIII/23.)

Hz. Muhammed (asv) ‘den sonraki yıllardır. Hz. Ayşe (r.anha), çevresindekilere, bir akşam babası Hz. Ebubekir (ra) tarafından kendilerine gönderilmiş bir koyun paçasını, eşi Allah’ın Elçisi (asm) ile beraber nasıl parçaladıklarını anlatmaktadır. Dinleyenlerden biri şaşkınlıkla sorar: “Bu işi karanlıkta mı yaptınız?” Hz. Ayşe (r.anha) acı bir gülümsemeyle cevaplar: “Lambaya koyacak yağımız olsaydı, biz onu katık yapar, yerdik.”

(Ebu Abdullah Muhammed (asv)  bin İsmail Buhari. Sahih.Nafakat. s.7.)

Bir kaç arkadaşı, ellerinde arak isimli bir ağacın dikenli meyveleri de bulunduğu halde yanına girerler. Meyvelerin ham oluşu dikkatini çeken Hz. Muhammed (asv)  son derece doğal bir şekilde: “Bu ağacın meyvesini esmerleşip de tamamen olgunlaştığında toplayın. Ben çobanlık yaparken bunlardan toplar ve yerdim.”der. Bu sırada Arap yarımadasına ve yüzbinlerce inananın gönüllerine hâkim bir peygamberdir.

(İbn Sad. a.g.e., I/107.)